LEGENDA:
O poreklu Ilira govori sačuvana grčka legenda, koju je zabeležio Apolodar. Ona kaže da je Agenor, kralj Fenikije, imao petoricu sinova i ćerku Europu. Kada se u nju zaljubio Zevs, da bi joj privukao pažnju, pretvorio se u belog bika. Europa ga je uzjahala, te su se uputili prema Kritu. Legenda dalje kaže da ju je Zevs tamo obljubio, a ona mu je podarila trojicu sinova.
Videvši da mu nema kćeri jedinice, kralj naredi sinovima da krenu u potragu i da se ne vraćaju bez sestre. Tako najstarji sin, Kadmo, kreće sa majkom ka Rodosu i Delfima. Tamo ga čuvena delfska proročica Pitija savetuje da krene za jednom kravom na put i da tamo gde ona padne od umora podigne grad. Upravo tako nastaje grad Teba (qhba). Tu se ženi Harmonijom, a svadbi prisustvuje dvanaest Bogova.
Njihova kći Agava je ubila rodjenog sina, kome je Kadmo ustupio presto. Nakon tog nemilog dogadjaja, Dionis je prorekao da ce Kadmo i Harmonija zavladati Varvarima, tzv. Enhelejcima, koji će opustošiti grčke gradove i hramove.
Tako je i bilo, jer su tebanski kralj Kadmo i njegova supruga Harmonija došli u zemlju Enhelejaca da im pomognu u borbi protiv suseda. Posle pobede, Kadmo je postao kralj osvojene teritorije, a Harmonija mu je tu rodila sina Ilirija, po kome je nazvana ta zemlja. Tu su, kaže dalje legenda, Kadmo i Harmonija osnovali grad Butou (današnju Budvu), a zatim i današnji Tivat.
Dočekali su duboku starost, a posle smrti su preobraženi u zmije. Neki kažu da su oni pretvoreni u zmije pred polazak iz Tebe i da je sam Ilirije rođen kao zmija.
Prema kasnijem predanju, Ilirije je Polifemov i Galatejin sin, Keltov i Galatov brat. Ilirijevi sinovi Antariej, Enhelej, Perhaib, Taulo, Darto, Disaro i Parto postali su eponimni heroji ilirskih plemena.
Na osnovu raspoloživog (istorijskog) materijala utvrdjeno je da su postojala tri ilirska plemena: Mesapi (živeli na jugu Italije), Japodi i Ardijeji.
Japodi su zauzimali područje srednje Dalmacije, sa centrom u Zadru, koji je prethodno bio sedište Liburna.
Ardijeji su zauzimali područje Crne Gore i severni deo Albanije. Na vrhuncu moći prostirali su se, otprilike, od Bokokotorskog zaliva do severozapadne Makedonije. U trećem veku pre nove ere su osnovali plemenski savez, koji je obuhvatao prostor od reke Vojuše do donje Neretve, a u unutrašnjosti do Dardanaca. Sedište im je bilo prvo u Rizonu (današnji Risan), a kasnije u Škodri (današnji Skadar).
Brojna osvajanja su ih dovela u sukob sa Rimljanima, koji su ih potom pokorili. Kao pravi ratnici, često su dizali bune i ustanke, pa su ih Rimljani preselili u unurašnjost današnje Hercegovine, gde su se stopili sa drugim plemenima.
O ilirskom jeziku, kao i o drugim znamenitostima tog naroda, ne postoji mnogo pisanog materijala, a saznanja se uglavnom dobijaju iz indirektnih izvora. Tome je najviše doprinelo to što su Iliri živeli u udaljenim i zabačenim krajevima i što su bili nepismeni.
Najviše tragova o Ilirima ostavili su Grci i Rimljani.
Naučnik Kticic je svoju tezu o postojanju tri ilirska jezika:
- čisti (izvorni) ilirski,
- panonski ilirski,
- liburnijski (liburnski) i japodski (po nazivima plemena),
zasnovao na geografskom i lingvističkom položaju njihovog prostiranja.
Medjutim, o liburnskom I japodskom se ne zna skoro ništa, ali se zna da su pripadnici ta dva plemena nastanjivali gradove: Zadar, Senj i Skradin.
O samom jeziku se mnogo više doznaje na osnovu mesapskog (specifičan ilirski jezik ili, po nekim istraživačima, to je (neki) indoevropski jezik sa ilirskim elementima, u kome preovladjuje grčki uticaj). Mesapskim se govorilo u Kalabriji (jugozapadni planinski poluostrvski krak Italije) i na različitim lokalitetima Južne Italije.
Na grčkom lakonijskom (lakonskom) alfabetu je pronadjeno oko 400 pisanih spomenika. Inače, Lakonija je oblast na grčkom Peloponezu, čiji je glavni grad Sparta.
U Italiji, nedaleko od mesta Brindizi, otkriven je sarkofag sa delovima ploča, na kojima su dva reda slova nepoznatog porekla. Odredjeni naučnici smatraju da bi to mogao biti mesapski alfabet. A na osnovu rimskih zapisa saznajemo da su Mesapi u petom veku pre Hrista snabdevali grad Tarant vunom i predivom, a da su čak u trećem veku pre Hrista prodavali svoje proizvode u Rimu.
Hesihije je dao u svom delu nekoliko reči iz mesapskog, koje je prokomentarisao kao veoma slične grčkim rečima. Recimo: zi - zeus (gr.) - Zevs, brention - brendon (gr.) - jelen, pa otuda i Brindizi - grad jelena.
Glavnim izvorom ilirskih reči smatra se :Leksikon ilirskih reči, koga je sastavio nemački naučnik Hans Krae. U njemu se nalazi kratak pregled ilirskih naziva mesta (toponimi) i imena ljudi (antroponomi).
Procesom helenizacije (na jugu) i romanizacije (na severu i zapadu) nestaju Iliri, pa i njihov jezik. Medjutim, njihovo bitisanje na prostoru Balkana je ostalo sačuvano i do današnjeg dana. Ono se ogleda u brojnim nazivima mesta i reka, kao što su nama svima poznati: Neretva, Kupa, Mlava, Drava, a možda i Sava, Morava, Niš (latinizirano Naisos), Lipljan, Labin (u Istri)
U srpskom jeziku su se očuvali nazivi koji podsećaju na nazive ilirskih plemena: Mesapa, Japoda i Ardijeja, kao što je, na primer, japad - osojna strana, zapad.
Naziv Ardijeji se vezuje za latinsku reč arduus - strm, okomit, pa bi se njihov etnonim mogao prevesti kao gorštaci ili brdjani.
Latinski oblik grada Jadora, dalo je Zadar.
Prema ilirskom korenu danu - u značenju reka, rečica, potok, dobijena je reč Danubius - Dunav, a od pretpostavljenog Drowos - Drava.
Iako fizički nisu medju nama, Iliri su ostavili bitnog traga u našem jeziku.